De Ronde. Vergeet Frankrijk, Italië, Spanje, Baskenland, en alle andere rondes op de kalender. Dé Ronde is die van Vlaanderen. Vraag tien jonge Vlaamse coureurs welke wedstrijd ze ooit willen winnen en negen ervan zullen "De Ronde Van Vlaanderen" zeggen.
Geschiedenis
Dit jaar zal de 100e editie van de klassieker verreden worden. Sinds 1913 (met WOI als stoorzender) wordt er in de Vlaamse Ardennen, een van de weinig heuvelachtige streken in het vlakke Vlaanderen, geracet. De wedstrijd is tegenwoordig rond de 250-260km lang en wordt getypeerd door allerlei kasseistroken, maar vooral door de hellingen. Het woord helling staat in het buitenland gelijk aan een typische Vlaamse kuitenbijter, zelden langer dan 1km, meestal geplaveid met kasseien. Maar vooral: steil.
In 2016 telt de wedstrijd achttien van zulke hellingen en zeven kasseistroken. Genoeg om de sterkste profrenners dood te knijpen. Een groepssprint is in De Ronde dan ook enorm zeldzaam.
Hellingen en kasseien terzijde. De Ronde is de rock & roll van het wielrennen. Renners worden van start tot finish doof geschreeuwd door de helft van de Vlaamse bevolking die massaal is afgezakt naar het parcours om er de meest heilige wielerdag van dichtbij mee te maken.
Eén recordhouder heeft Vlaanderens Mooiste niet. Zes renners konden driemaal winnen. Hun namen: Achiel Buysse, Fiorenzo Magni, Eric Leman, Johan Museeuw, Tom Boonen en Fabian Cancellara. Die laatste twee kunnen dit jaar geschiedenis schrijven en zichzelf bovenaan de lijst zetten met een vierde winst.
Boonen mag zich de meest recente Belgische winnaar noemen (2012). De laatste Nederlander die zijn handen in de lucht mocht steken was Adrie van der Poel in 1986.
Recente memorabele editie
Een van de spannendste Rondes van dit decennium speelde zich af in 2011. Cancellara zakte naar de start in Brugge af als torenhoge favoriet buiten categorie. Het jaar voordien had hij Boonen het pak slaag van zijn leven gegeven. Een week eerder kreeg gans het peloton nog fietsles van Spartacus in de E3-Prijs. De Zwitser trok op de Leberg op oorlogspad en ging de anticiperende Chavanel opzoeken. Chava had de dag van zijn leven en samen pakten de twee hardrijders een riante voorsprong. De koers leek gereden.
Toen kwam de Muur van Geraardsbergen. Als sneeuw voor de zon smolt hun voorsprong zienderogen en voor ze het zelf goed doorhadden werd het duo ingelopen. "Krampen" zou Cancellara inroepen.
Op de Bosberg gaf Philippe Gilbert nog een demonstratie, het was tenslotte 2011. Niemand kon hem achterna, maar de Waal kon zijn voorsprong niet doortrekken en met nog 10km te rijden werd ook hij teruggepakt. In de laatste kilometers sprongen (opnieuw zij) Cancellara en Chavanel weg uit de kopgroep, Nick Nuyens pikte aan. De sprint was een nagelbijter, met ook Tom Boonen die van achteruit nog kwam aanzetten.
Nuyens klopte Sylvain Chavanel en won de grootste en laatste koers uit zijn carrière.
Zo verliep het vorig jaar
In 2015 was het iemand anders die startte met het grote doelwit van topfavoriet op zijn rug. De Noor Alexander Kristoff, het jaar voordien de primus in Milaan-Sanremo, had al 9 (!) koersen gewonnen voor De Ronde. In '13 en '14 reed hij top vijf in Vlaanderen, dus zijn intenties waren duidelijk. Hij en niemand anders zou dit momument op zijn naam schrijven.
De wedstrijd zelf zat lang op slot. De renners ondergingen het zware parcours en pas na de Koppenberg kon een omvangrijke groep met favorieten zich afscheiden.
Het was bovenaan de Kruisberg, zelden een beslissende helling, dat Niki Terpstra ervandoor ging. De winnaar van Parijs-Roubaix 2014 sloeg een gat en enkel Kristoff sprong naar de Nederlander. De rest zou hen niet meer terugzien. Het duo werkte samen en bouwde een veilige voorsprong uit. Iedereen verwachtte een late uitval van Terpstra op de Kwaremont of Paterberg, maar Kristoff leek onwrikbaar.
Aan de finish zette de Noor Terpstra op lengtes en schijnbaar zonder moeite was de overwinning binnen. Niki Terpstra was eerder in 2015 ook al tweede in de Omloop Het Nieuwsblad en Gent-Wevelgem.
Achter hen liet Greg Van Avermaet zijn medeachtervolger Peter Sagan achter in de slotkilometer. Een voorbode?
