Plaats een advertentie

Fiets eens van Argentinië naar Alaska

maart 03, 2016
Fiets eens van Argentinië naar Alaska

Dwars door twee continenten

De Pan-Amerikaanse weg, of ‘Panamericana’, is een uit de kluiten gewassen wegennetwerk dat zich over zo´n 30 000km uitstrekt van het zuiden van Argentinië, tot het noorden van Alaska. Heel deze weg fietsen zou voor de meesten gekkenwerk zijn. Oostenrijke ultrafietser Helmut Pucher denkt daar anders over. Pucher heeft de laatste tijd meer waanzinige ritjes ondernomen. Zo reed hij al van west- naar oostkust in Zuid-Amerika en fietste hij doorheen Azië langs China, Mongolië en Rusland.
Nu vertrekt Pucher op een 18 maanden durende tocht met rugzak en cyclocrossfiets in Ushaia, de zuidelijkste stad ter wereld. Bestemming: Prudhoe Bay in Alaska. Helmut legt voor zijn avontuur uit hoe hij op het idee kwam en wat voor materiaal hij gebruikt.

PanAmericanHwy 742x1024

Het materiaal

Liefst van al rij ik met een sportieve, maar redelijk comfortabele cyclocrossfiets waar ik gladde bande op monteer. Ik word vaak gevraagd waarom ik geen fietstassen gebruik, maar een rugzak draag. Na een lange dag fietsen ga ik vaak op zoek naar afgelegen kampeerplekken. Met een rugzak kan ik veel gemakkelijker al mijn spullen over hekken of riviertjes of zelfs op een heuvel krijgen. Ik ben het ondertussen ook zo gewoon. Mijn rug of armen doen nooit pijn als ik lang met een rugzak fiets. Ondertussen heeft die rugzak ook al zoveel persoonlijke waarde dat ik hem niet meer kan missen.

Je kan ook beter fietsen zonder al die bagage aan je fiets. Je krijgt meer het gevoel dat je met een normale, lichte wegfiets rijdt en niet met een tank.

DSC00313

De dag nadert

De week voor ik aan mijn tocht begon, was ik mijn materiaal uitgebreid gaan testen rond Highway Number 3 in Argentinië. Op een bepaalde dag was het moordend heet en had ik bijna geen water meer. Ik hoopte nog een “Estacion” of “Pueblo”, een tankstation, tegen te komen. Toen zag ik in de verte een bord. “El Perdido”, of “de verdwaalde” stond er op. Toepasselijk, vond ik. Met mijn laatste krachten krabbelde ik (stevig windop) tot daar.

Een ding was zeker; als El Perdido een of andere verlaten fabriek had geweest en geen tankstation, dan had mijn dag er op gezeten. Ik zat er volledig doorheen. Ik had gelijk, het was een fabriek. Maar gelukkig niet verlaten.

Onder de brandende zon stonden twee mannen te werken. Met het laatste Spaans dat ik nog kon bovenhalen vroeg ik of er ergens een winkeltje te vinden was. “Natuurlijk” zei een van hen. En hij wees naar een gammel bakstenen huis aan de overkant van de straat. Geen bord, de gordijnen waren dicht. Dit moest een grap zijn.

Ik ging het gebouw binnen en kon niet geloven wat ik zag. Natuurlijk zijn er mensen die postzegels, oude kranten of auto-onderdelen verzamelen, maar wat hier binnen stond sloeg alles. Oude foto’s, cliché schilderijen, nummerplaten, bekers, versleten wieldoppen,... Nog nooit zag ik zoveel rommel bij elkaar. Aan de toog stond de eigenaar drankjes te verkopen alsof het een doodgewone kruidenierszaak was.

Ik kwam er weer helemaal bovenop. Tien minuten eerder vroeg ik mij nog af waar ik aan begonnen was, maar toen ik in dat huis vol herinneringen stond moest ik terugdenken aan mijn eigen reizen. Al die ervaringen, gebeurtenissen en herinneringen, dat is wat mij drijft. De reden dat ik over rotwegen in Turkmenistan heb gefietst, in het ijskoude Altai gebergte heb gekampeerd, waarom ik over de Pan-Amerikaanse weg ga fietsen.

DSC030 41

Plaatsen als deze maken alles de moeite waard. Als je volledig uitgeput, na uren eenzaam op een eindeloze weg tot het besef komt dat je op een unieke plek bent beland. Plaatsen waar je normaal nooit van je leven zou komen. Daarom ga ik over de Panamericana fietsen.

Meer avontuurlijke fietsreizen en verhalen vind je op onze #EverythingBike blog

Als je Helmut zijn verhaal wil volgen, kan dat op zijn blog.

Beelden van Helmut zijn vorige reizen

DSC00215

DSC00560

DSC00039

DSC00523

DSC00514

Bron: CyclingTips

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief